แบกก้อนหิน

“การปล่อยวาง” ความจริงมันหมายความอย่างนี้  อุปมาเหมือนเราแบกก้อนหินหนักอยู่ก้อนหนึ่ง  แบกไปก็รู้สึกหนัก  แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรกับมัน  ก็ได้แต่แบกอยู่นั่นแหละ  พอมีใครบอกว่าให้โยนมันทิ้งเสียซิ  ก็มาคิดอีกแหละว่า  เอ๊ะ ! ถ้าเราโยนมันทิ้งเสียแล้ว   เราก็ไม่มีอะไรเหลือน่ะซิ  ก็เลยแบกอยู่นั่นแหละ ไม่ยอมทิ้ง

ถึงจะมีใครบอกว่า โยนทิ้งไปเถอะ  แล้วจะดีอย่างนั้น เป็นประโยชน์อย่างนี้  เราก็ยังไม่ยอมโยนทิ้งอยู่นั่นแหละ  เพราะกลัวแต่ว่าจะไม่มีอะไรเหลือ ก็เลยแบกก้อนหินหนักไว้  จนเหนื่อยอ่อนเพลียเต็มทีจนแบกไม่ไหวแล้ว ก็เลยปล่อยมันตกลง

ตอนที่ปล่อยมันตกลงนี่แหละ  ก็จะเกิดความรู้เรื่องการปล่อยวางขึ้นมาเลย เราจะรู้สึกสบาย แล้วก็รู้สึกได้ด้วยตนเองว่า  การแบกก้อนหินนั้นมันหนักเพียงใด แต่ตอนที่เราแบกอยู่นั้น  เราไม่รู้หรอกว่า การปล่อยวาง มันมีประโยชน์เพียงใด

 

 

ที่มา : หนังสือ "เหมือนกับใจ คล้ายกับจิต"

พระธรรมเทศนา หลวงปู่ชา สุภทฺโท วัดหนองป่าพง จ.อุบลราชธานี